سفر به دنیای مردگان عصر مفرغ - تور اروپا ارزان

یک پژوهش فوق العاده راز های گمشده مذهب در بریتانیا را در عصر مفرغ (پس از عصر حجر و پیش از عصر آهن) گگردده است.

داده های یک پژوهش دقیق باستان شناسی بر روی بقایای پیکر انسان های آن موقع حاکی از آن است که ساکنان منطقه ای که اکنون بریتانیا شناخته می گردد معتقد بوده اند که ارواح مردگان می توانند در دنیای باقی به سایرین کمک نمایند.

این پژوهش که توسط دانشمندان دانشگاه بریستول در پنج سال گذشته صورت گرفته می گوید بعضی اشخاص خاص در عصر مفرغ با نزدیک شدن مرگشان ترتیبی می دادند که پس از مرگ با انواع اشیاء غیرمعمولی، چون استخوان افراد مهمی که در بعضی موارد صد ها سال پیش از آن مرده بوده اند، دفن شوند.

رسوم باستانی برای قربانی

این پژوهش مهم است، زیرا احتمال دارد اطلاعاتی نادر در خصوص نظام گم شده اعتقادات مردمان ماقبل تاریخ بدهد.

تحقیقات باستان شناسان روی 32 مکان کشف شده محل زندگی مردم عصر مفرغ از جمله هفت قبر حاوی اشیاء خاص متمرکز بوده است که در مجموع شامل یادگار قطعات استخوان های دست کم 13 فرد است که 450 سال پیش از آن درگذشته بوده اند.

شواهد حاکی از آن است که در بسکمک موارد این استخوان ها متعلق به افرادی بوده که مدت ها پیش از آن درگذشته اند، اما بقایای آن ها برای نسل ها پس از آن در مرده شوی خانه ها و احتمالا به صورت مومیایی حفظ شده بوده است. از این بقایا به عنوان اشیای داخل قبر افراد احتمالا مهمی استفاده می شده که آن ها را به دنیای دیگر رهنمون شوند.

هرچند نمونه یافت شده کوچک است، اما شواهد جدید حاکی از آن است که در عصر مفرغ اغلب به کسانی اجازه داشتن اشیای قبر داده می شده که دارای صندلی خاصی (در اجتماع) بودند.

از هفت قبر کشف شده ای که حاوی اشیاء اند، سه قبر متعلق به افرادی است که دیگر اشیای قبرشان از دیگران قابل توجه تر بوده و بنابراین بی تردید در اجتماع افراد مهمی بوده اند. افزون بر این، قبر دو نفر از آن ها حاوی بقایای استخوان های دست کم سه یا چهار تن از رفتگان پیشین است.

قبر یکی از این مردانی که نزدیک به پنج هزار سال پیش می زیسته در بازکوم نزدیکی استون هنج یافت شده است که در آن اشیایی شامل دندان گراز، پنج نوک نیزه، ابزار سنگ چخماق، هشت کاسه تزئین شده و جمجمه و استخوان های بلند دست کم چهار نفر دیگر وجود دارد که یکی از آن ها میان 150 تا 300 سال و دو نفر دیگر 80 سال پیش از آن مرده بودند.

در قبر زنی در ناحیه تی ساید که 2000 سال پیش از میلاد مسیح می زیسته مقادیر زیادی زیور از جمله 145 مهره و دگمه ساخته شده از سنگ جت (سنگ سیاه براق) و دو دستبند مسی همراه با جمجمه و سایر استخوان های یک مرد و یک زن که 60 تا 174 سال پیش از او مرده بوده اند، یافت شده است. جمجمه سومی نیز در کنار او دفن شده که متعلق به یک کودک است.

مرد دیگری که 1800 سال پیش از میلاد در ویلزفورد می زیسته همراه با یک تبر بزرگ جنگی، یک تبر مفرغی، یک دندان گراز، یک شیئی مفرغی مرموز شبیه به انبر، یک پلاک عجیب استخوان و یک سنگ حکاکی شده به همان میزان عجیب دفن شده، اما همچنین در کنار او یک سوت یافت شده که از استخوان فردی که 50 سال پیش از آن مرده بوده ساخته شده است.

چهار قبر دیگر حاوی تنها استخوان های یک یا دو مرده دیگر است، اما (همانند نمونه تی ساید) در دو مورد این استخوان ها متعلق به بچه ها است.

به این ترتیب، داده های این پژوهش حاکی از آن است که استخوان های بچه ها در دست کم نیمی از قبر ها به عنوان ابزار پس از مرگ با پیکر فردی که به تازگی درگذشته بوده، دفن شده اند. در دست کم یک چهارم قبر های کشف شده نیز استخوان های بچه ها یا حتی نوزادانی که اغلبشان نسل ها پیش درگذشته اند قرار داده شده است.

مثل استخوان های بزرگسالانی که به منظور ابزار قبر ها حفظ می شدند، بقایای این بچه ها هم تا صد ها سال احتمالا در اماکنی روی زمین نگاهداری می شدند. قبر 3800ساله زنی در شرق استان یورکشایر یافت شده که هیچ شیی در آن موجود نیست جز استخوان های دو نوزاد 2 تا 4 ماهه که میان 190 تا 350 سال پیش از او مرده بوده اند.

یک مرد عصر مفرغ در ناحیه لوتیان شرقی اسکاتلند 22 قرن پیش از میلاد با یک چاقو و یک ابزار خراش ساخته شده از سنگ چخماق و یک جمجمه، استخوان پا و لگن خاصره یک کودک 6 تا 8 ساله که 60سال پیش از او مرده بوده، دفن شده است.

یک مدرک مهم علمی از سایت های باستان شناسی در ایالات دورسِت، کِنت، هِبِردیز و تی ساید؛ حاکی از آن است که بقایای أجساد مردگان در عصر مفرغ خارج از خاک نگاهداری می شده است.

دکتر تام بوت که در مرکز پژوهشی بیومدیکال فرانسیس کریک لندن رهبری این کشفیات را برعهده دارد می گوید: پژوهش های ما نشان می دهد که جوامع عصر مفرغ استخوان های افرادی را که مدت ها قبل درگذشته بوده اند پرداخت و مدیریت می نموده اند.

این بقایای پرداخت شده احتمالا برای سال ها در خارج از خاک نگاهداری شده و برای مردم آن منطقه در زمان های دور حائز اهمیت فراوانی بوده اند.

داده های این پژوهش به درک باستان شناسان در خصوص نحوه زندگی و مرگ در بریتانیای عصر استون هنج کمک می نماید. دفن مردگان همراه با ابزار قبر در سراسر دنیا در دوران ماقبل و مابعد تاریخ بشر امری معمول بوده است. در اصل، این ابزار در قبر ها گذاشته می شد تا مرده را در سفر به دنیای دیگر و زندگی در آن کمک دهد.

در بسکمک از فرهنگ های باستانی (و نیز در بعضی از فرهنگ های کنونی) انتقال به زندگی پس از مرگ طولانی، یک چالش بسیارسخت (اغلب شامل مراحلی، چون گذشتن روح از دریاها، عبور از صحرا، بالا رفتن از کوه، دخول به دهانه یک آتشفشان فعال و گذار از کیلومتر ها تونل سیاه) بوده است.

بنابراین، ابزاری که همراه با مرده در قبر گذاشته می شد به ویژه قرار بوده به او در رسیدن به مقصدش در دنیای دیگر و ادامه زندگی در آن کمک کند. به همین دلیل احتمال دارد که استخوان هایی که به این منظور در قبر مردگان قرار داده می شده یک هدف عملی داشته است.

این نیز ممکن است که منطق مردمانی که در عصر در بریتانیا می زیسته اند این بوده که أرواح کسانی که بقایای آن ها را در قبر مرده می گذاشته اند، پیشتر این سفر را انجام داده و به همین دلیل توانایی هدایت شخص تازه درگذشته را به مقصد نهایی اش دارند. حتی ممکن است حراست از بقایای کسانی که مدت ها قبل مرده بوده اند، آن ها را بیشتر ترغیب کند که اعضای مهم تر جامعه را به دنیای ناشناخته پس از مرگ رهنمون شوند.

استفاده از بقایای نوزادان و بچه ها احتمالا اهمیت ویژه ای داشته است.

در طول تاریخ، بچه ها از نقطه نظر اخلاقی و روحی مهم بوده اند و به ویژه موجوداتی بی گناه تلقی شده اند. هرچند از نظر تاریخی و قومی روایات مشابهی در این مورد وجود ندارد، اما احتمالا این تصور وجود داشته که همراهی استخوان های یک بی گناه (و شاید روح حافظ شان) از دید روسای دنیای مردگان به عنوان نوعی گذرنامه تلقی می شده است.

داده های پژوهش های اخیر نمایانگر آن است که کمتر از ده درصد مردمان عصر مفرغ بریتانیا خواسته (یا اجازه یافته بوده اند) که با ابزار قبر به دنیای مردگان بپیوندند. اما به نظر می رسد تا قرن شانزدهم پیش از میلاد سنت قرار دادن ابزار و یادگار های مردگان پیشین در قبر ها ملغی شده بود و از یکصد سال پس از آن سنت جدیدی از استخوان های مردگان جای آن را گرفته بوده است.

از آن هنگام تا حدود 600 سال پیش از میلاد، استخوان های انسان هایی که معمولا میان 20 تا 150 سال پیشتر مرده بودند، در مراسمی در کَرت های کشاورزی، آبشخور های حیوانات اهلی و زیر ورودی خانه ها دفن می شد. دلیل آن احتمالا کمک از روح اعقاب مردم برای حفاظت از مزرعه ها یا خانه هایشان بوده است.

پژوهش اخیر حدود 25 نمونه این سنت را در میانه و أواخر عصر برنز در استخوان های دفن شده ای کشف نموده که به عنوان ابزار قبر یا دفن معمول مردگان به کار نرفته بوده اند.

پژوهش های پیشین توسط باستان شناسان مختلف نیز نشان می دهد که تا دست کم 2500 سال پیش از میلاد مسیح بعضی از جوامع عصر مفرغ افراد مهم اجتماع را مومیایی می کردند. این امکان وجود دارد که بعضی از استخوان هایی که به عنوان ابزار قبر استفاده شده از مومیایی های از هم پاشیده بوده است.

دکتر بوت می گوید: عمل مومیایی کردن در عصر مفرغ نمایانگر شواهدی بیشتر حاکی از آن است که پرداخت بقایای انسان در این دوره معمول بوده است.

گزارش ابزار قبر در عصر مفرغ امروز در نشریه باستان شناسی بریتانیا، آنتیکوئیتی منتشر شده است. در این گزارش همچنین به روش های تاریخ نمایی رادیو کربن، کامپیوتر توموگرافی (سی تی اسکن) و توموگرافی میکروکامپیوتر اشاره شده است.

محقق اصلی این پروژه، پروفسور جوانا بروک از دانشگاه یونیورسیتی کالج دابلین، و استاد مهمان در بخش انسان شناسی و باستان شناسی دانشگاه بریستول، می گوید: هرچند تکه های استخوان انسان به عنوان ابزار قبر با مردگان دفن می شد، اما آن ها را همچنین در خانه های مردم نگاهداری نموده و نیز زیر زمین خانه قرار داده و حتی به نمایش می گذاشته اند.

این سنت حاکی از آن است که مردمان عصر برنز به بقایای انسان با دیده وحشت و اکراهی که ما امروز به آن نگاه می کنیم، نمی نگریستند.

منبع: ایندیپندنت