تقسیم امکانات؛ ونتیلاتور برای اروپا و صابون برای آفریقا! - تور اروپا ارزان

با ما سفر کنید و با تور ارزان اروپا از قاره سبز دیدن کنید و با دریافت خدمات ویزای شینگن از گردش به دور اروپا لذت ببرید.

شاید بیش از چند بار در روز می شنویم که کروناویروس جدید، یک بیماری همه گیر است و رهبران دنیا و مثلاً رانندگان اتوبوس را به شکلی یکسان آلوده می نماید. آیا واقعاً می توانیم اطمینان حاصل کنیم که این ویروس کشنده، در نهایت بشریت مشترک ما را در این دنیای نابرابر، متحد می نماید؟ پاسخ این سوال هنوز هم به درستی قابل آنالیز نیست. در حالی که وکلا، بانکداران در امنیت خانه های خود مشغول به کار هستند، متخصصان کم درآمد مانند کارکنان مراقبت، کارگران، کارکنان بخش خدمات و رانندگان همچنان در محیط هایی کار می نمایند که بیشترین خطر ابتلا به ویروس را دارد.

قرنطینه خانگی برای جوامع آسیب پذیری همچون پناهندگان یا بی خانمان ها نیز هیچ معنا و مفهومی ندارد. برخی از جوامع نیز به وضوح در برابر این بیماری آسیب پذیرتر هستند؛ به عنوان مثال، در ایالت لوئیزیانا ایالات متحده آمریکا، 70 درصد از مرگ های ناشی از COVID-19، مربوط به آمریکایی های آفریقایی تبار است، در حالی که این جامعه فقط 33 درصد از جمعیت کل آمریکا را تشکیل می دهند.

حال که اپیدمی کروناویروس جدید در حال نفوذ و گسترش به نیم کره جنوبی است، برابری فرض شده انسان ها در مواجهه با COVID-19، بیش از پیش خود را همچون دروغی که همواره وجود داشته، در معرض دید قرار می دهد. بخش های مراقبت های ویژه در چین، اروپا و ایالات متحده تحت فشار افزایش بیماران قرار گرفته اند. با این حال، بخش عظیمی از دنیا با سناریوی کاملاً متفاوتی روبرو است. غزه حدوداً 20 دستگاه تنفس مصنوعی (ونتیلاتور) برای دو میلیون نفر جمعیت دارد. جمهوری آفریقای مرکزی دارای سه دستگاه ونتیلاتور برای یک کشور پنج میلیون نفری است و بورکینا فاسو برای 20 میلیون شهروند خود 12 تختخواب مراقبت های ویژه دارد.

ما می توانیم امیدوار باشیم که جمعیت جوان در اغلب این کشور ها به کاهش اثر COVID-19 یاری کند. اما بسیاری از جمعیت این کشور ها در حال حاضر از سل، اچ آی وی / ایدز، بیماری های غیر واگیر و عفونی مانند وبا، سرخک یا مالاریا رنج می برند. ابتلا به COVID-19 در کنار این بیماری ها ممکن است ترکیبی کشنده ایجاد کند. در حال حاضر، فرض این است که الگوی عفونت شدید در این کشورها، حداقل با آنچه در آسیا و اروپا مشاهده می گردد یکسان باشد. در این حالت 80 درصد مبتلایان به کرونا ممکن است احتیاجی به بستری شدن نداشته باشند، اما باز حدود 20 درصد از افراد آلوده احتیاجمند بستری و مراقبت های ویژه خواهند بود. بیشتر آن ها به اکسیژن درمانی احتیاج دارند و یک چهارم این افراد نیز احتیاج ضروری به دستگاه تنفس مصنوعی خواهند داشت. برای کسانی که برخوردار از چنین مراقبت هایی نباشند، مرگ بر اثر ویروس امری اجتناب ناپذیر است.

در این الگو به راحتی می توان تصور کرد که اکسیژن و دستگاه ونتیلاتور، خط تقسیم نماینده بین شمال و جنوب خواهند بود، دقیقاً همانگونه که دسترسی به دارو های ضد ویروسی (ARV) در شروع بیماری همه گیر HIV / AIDS در دهه 1990 بود. سال ها، پزشکان بدون مرز Medecins Sans Frontieres، یا MSF پروژه های درمانی ARV را در آفریقای جنوبی گسترش دادند تا نشان دهند که این شکاف نه لازم بود و نه قابل قبول.

ما هفته هاست که از پذیرش استدلال خطرناک نبودن کروناویروس جدید و عدم ایجاد بحران سلامتی توسط آن، سرباز زده ایم تا دولت ها نتوانند به راحتی اقدامات بهداشتی خود را کاهش دهند. اکنون هم باید از پذیرش تقسیم اکسیژن نیز امتناع ورزیم. COVID-19 به سرعت قابل انتقال است و زمان بین ابتلا و خاتمه کشنده آن، اغلب کمتر از یک ماه است. اگر بخواهیم تغییر کنیم، این بار ممکن است فقط چند هفته وقت داشته باشیم و نه چند سال.

در آفریقا کمبود امکانات و به ویژه نبود تجهیزات مربوط به اکسیژن درمانی از دو جهت قابل توجه است. اول اینکه شکاف بین امکانات موجود و تقاضای بالقوه، بسیار زیاد است. در کشور های پردرآمد، اکسیژن پزشکی به صورت پیش فرض در اتاق های بیمارستان ها وجود دارد که به وسیله سیستم های پیچیده لوله کشی درون دیواره های هر اتاق بیمارستانی ساخته شده است. اما در بیمارستان های کشور های توسعه نیافته و مشخصاً آفریقایی، اینگونه نیست. دستگاه های اکسیژن احتیاج به منبع برق پایدار دارند و یا اینکه باید اکسیژن کپسول ها را تهیه کرد. به عبارت بهتر برای بیمارانی که ممکن است روز ها و یا هفته ها احتیاجمند استفاده از چنین دستگاه هایی داشته باشند، این نمی تواند یک راه چاره عملی برای مبارزه با بیماری باشد. در بسیاری از مناطق، حتی همن دستگاه ها نیز اصولاً وجود ندارد.

دوم، سازمان های بشردوستانه اندکی در آفریقا وجود دارد که از دانش یا ظرفیت لجستیکی مورد احتیاج برای ارائه خدمات پزشکی پرفشار و در بهترین زمان برخوردار باشد. اکنون با ویروس جدیدی روبرو شده ایم که برای هر بیمار احتیاج به مهارت های بسیار تخصصی در زمینه اکسیژن درمانی در طی چندین هفته دارد. اگرچه MSF در موارد اضطراری پزشکی و البته در زمینه بیماری همه گیر تخصص دارد، اما فاقد امکانات لازم و نیرو های کافی برای انجام مراقبت های اکسیژن درمانی است.

با این وجود، MSF میخواهد تا مراقبت های اساسی در مورد موارد حاد را با استفاده از اکسیژن درمانی انجام دهد و با وجود محدودیت در امکانات، تمام کوشش خود را برای ارسال دستگاه های ونتیلاتور به مکان هایی که احتیاج ضروری دارند، انجام دهد. ما باید این شکاف را به چالش بکشیم، این تهدید مالی اجتماعی که بر اساس آن اقلیت ها، گروه های آسیب پذیر، زاغه نشین ها و در برخی موارد کل جمعیت یک کشور فقیر، هیچ دسترسی به مراقبت بهداشتی و اکسیژن ندارند.

اما هیچ یک از این ها امکان پذیر نخواهد بود مگر اینکه بر موانع فعلی غلبه کرد. آزادی حرکت در مرز ها برای کارمندان پزشکی و بشردوستانه باید تسهیل گردد. ممنوعیت صادرات تجهیزات پزشکی به کشور های آسیب پذیر باید برداشته گردد. تجهیزات پزشکی، دارو های و تجهیزات محافظ شخصی تازه فراوری شده برای کارگران خط مقدم مبارزه با اپیدمی، باید فراتر از مرز های ملی در دسترس قرار گیرند.

ما باید سیاست هایی را محکوم کنیم که اجازه می دهد نیمی از بیماران کروناویروس دنیا در کشور های فقیر بدون امکانات و دستگاه اکسیژن باشند در حالی که در کشور های توسعه یافته برای احتکار و انبار کردن آن ها مسابقه به راه افتاده است. ما باید در برابر سیاست هایی قرار بگیریم که تنها توصیه آن ها به کشور های فقیر استفاده از صابون است در حالی که برای خود دستگاه ونتیلاتور ملاک قرار می دهد. با هم بودن و اتحاد دنیای در مبارزه با اپیدمی کروناویروس جدید، پر کردن این شکاف عظیم دارد که امکانات برای همه و یکسان در نظر گرفته گردد.